SEN BİR MELEKSİN

Yıllar, yıllar önce
Beraber yürüdük mevsimlerce
İlk kez gördüğümde seni ben
Omuzları askılı, kırmızıydı elbisen
Dün gibi geçiyorsun gözümün önünden
O gün öyle güzeldin ki sen
Birde yüreğimin atışı unutamadığım

Hatırlıyor musun o ilk görüşmemizi
Utanıp kaçırmıştık gözlerimizi
Hatırlıyor musun bahar yüreklerimizi
Tanıdık, dost yüzleri, karlı geceleri
Birer fincan salebi yudumlamanın keyfini
O sevgi dolu sokağı ve parkımızı
Ve o tertemiz aşkımızı
Hatırlıyor musun o yaz gecelerinde
Tepeden bakardık semtimize
Işıl, ışıl önümüzden akardı cadde
Son tren düdüğüne kadar saatlerce
En masum hatıraları bıraktık o yerlerde
Öyle mert, öyle güzel insandın ki sen
Yaşanan tüm bu karelerde

Yıllar, yıllar sonra bir gün karşılaştık
Kısacık bir yolu uzun, uzun paylaştık
“O yaşımda iyi ki sana rastlamışım” dedin
Beni ancak bu kadar mutlu edebilirdin
Yağmur başladı, şemsiyeni açtın
Koluma girip “kıyamam, ıslanma” dedin
Öyle güzeldin ki, bence sen bir melektin

Şimdi anlıyorum bu son kareymiş
Bir daha hiç göremedim seni
Duymuştum evlenip, Ankara’dan gittiğini
Ta ki aldığımda bu son haberini
İlk ve son kez yıktın beni
Artık geçemem ben o semtten
Dilim varmaz, saklarım şiirlerimizden
Sorarlarsa, çok mutluymuş derim
Ben de buna inanmak isterim...

Meleğim;
Sakın aklın kalmasın buralarda
Tüm sevdiklerinle nasıl olsa
Bir gün buluşacaksın oralarda
Bak sana şiir yazdım işte
Eski günlerdeki gibi
Hani çok severdin ya
Yine yazarım...
...Tamam ağlamıyorum
Kıyamazsın biliyorum...